The Italian Dream

Heel snel na mijn vorige verslag weer wat hilarisch meegemaakt! Zo hilarisch, dat ik het toch nog maar even op m'n site plaats....

Gisterenavond lag ik al op tijd in bed. Toen ik bijna in slaap viel, hoorde ik gerommel aan mijn deur. Ik schrok me een hoedje, aangezien ik helemaal alleen in het pand hoorde te zijn! Toen ik de deur open hoorde gaan en behoorlijk wat stemmen hoorde, riep ik: "Ella!" (Dat kun je hier tegen alles zeggen, want het betekend niets/alles.) Er werd naar me geroepen: 'Hello?! Where are you?! Do you speak English?!!" Ik sprong uit mijn bed, trok snel een broek aan en liep naar de keuken. Daar stonden tot mijn grote verbazing TIEN ITALIANEN! Ik zei: "Excuse me, but what the hell are you doing here?!" Ik keek in de deuropening en daar stonden heel, heel veel koffers en tassen! Ze vertelde me dat ze net waren aangekomen op het eiland voor vakantie en in het gebouw gingen verblijven. De discussie werd steeds heftiger, en toen de moeder van het hele gezelschap haar Italiaanse temperament in de strijd gooide, heb ik mijn Hollandse kracht teruggekaatst. Toen ze zei dat ze de politie zou bellen als ik het pand niet zou verlaten, kreeg ik het toch wel aardig benauwd en bedacht ik me dat ik maar beter rustig kon blijven. Je weet het maar nooit met die gekke Italianen... Ik had ondertussen Gigi al wel 100x gebeld, maar die nam haar telefoon niet op. Het werd hectischer en hysterischer en ik begon lichtelijk in paniek te raken. Toen bedacht ik me dat Kostas en Marc elkaar kennen, dus wellicht dat Kostas Marc zijn nummer had. Natuurlijk nam Kostas ook zijn telefoon niet op, goh!!! Hij smste me na mijn oproep dat ie ziek op bed lag en niet in staat was om te bellen. Ik smste hem: "I had to speak to you!" Geen reactie... Dus ik belde weer, en gelukkig nam ie op! Ik legde in no time het verhaal uit en vroeg om Marc zijn nummer. Gelukkig had Kostas deze, dus ik belde Marc op. Die nam gelukkig wel zijn telefoon meteen op en zei dat ie Gigi zou bellen en dat ik mijn spullen alvast moest gaan pakken. Die vervelende Italianen bleken namelijk de eigenaren van het pand te zijn, oeps.... Ik mijn spullen gepakt en op een telefoontje van Gigi gewacht. Dit duurde zo lang dat ik haar ondertussen alweer 258 keer gebeld had. Marc nam zijn telefoon ook niet meer op, ik kreeg het benauwd... Toch maar weer naar Kostas gebeld en die regelde dat een vriend van hem mij op kwam halen en dat ik wel bij Kostas in huis kon slapen. Vlak daarna belde Gigi me terug. Ik vertelde haar het verhaal, en ze vond het natuurlijk heel erg! Maar ja, niets meer aan te doen. En zoals hier 100x per dag gezegd wordt; het komt allemaal wel goed... De jongen die me op kwam halen was trouwens een ouwe bekende van Karin: 'DO YOU REMEMBER ME?! YOU WERE RRRREALLY DRUNK LAST NIGHT!'
Toen ik bij Kostas aankwam stond ik meteen oog in oog met zijn moeder. Een schat van een mens, heb haar al vaker ontmoet. Ik werd in een stoel gedrukt en de cheesepie's, wijnbladeren met feta en citroenen vlogen me om de oren! ETEN, ETEN, ETEN! En als ik ergens geen behoefte aan had, was het eten. Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog eens een groot glas melk! Hahaha! Nu lijkt het net of ik heel ondankbaar ben, maar heb wel mooi dat glas uit beleefdheid leeggedronken. Heb wel wat gegeten, maar gelukkig at Kostas het meeste op.
Toen ik vanochtend wakker werd op de bank, schrok ik me dood. Ik stond oog in oog met een afzichtelijk monster: Kostas met 40 graden koorts en nat haar op zijn hoofd geplakt. Hahahaha! Tot overmaat van ramp was zijn moeder ook hartstikke ziek! Mijn rol veranderde meteen in verpleegster en ik rende van bed naar bed met thermometers, flessen water, pillen, keel- en neussprays, bruistabletten en fruit. Ik was zo blij toen de taxi gearriveerd was! Ik wilde natuurlijk niet ook ziek worden, begin morgen namelijk met mijn baan bij TUI! De taxi had me afgezet bij mijn nieuwe appartement, zodat ik daar mijn koffers alvast neer kon zetten. Met Theo, mijn huisbaas, ben ik toen meteen naar het electriciteitsbedrijf gereden om daar alles rond te krijgen. Jeeeej, om 14.00 vanmiddag had ik eindelijk stroom! Lekker mijn koffers uitgepakt en alles een beetje 'eigen' gemaakt. Daarna ben ik naar de haven gelopen, heb ik een heerlijke, traditionele vegetable pie gegeten en eindelijk de rust gevonden die ik zocht! Alle stress was voorbij!

Nou, hopelijk laat mijn volgende verhaal even op zich wachten. Ik kan deze week niet nog meer hectiek verdragen, hahaha!